Editorial: Η συμμετοχή του Ισραήλ που “αποκήρυξε” η δημόσια τηλεόραση της χώρας

Συνεχίζουμε τις ιστορίες από την Eurovision με ιστορικό περιεχόμενο, βλέποντας την μεγάλη ανταπόκριση που είχαν τα αντίστοιχα αφιερωματικού τύπου προηγούμενα άρθρα μας. Αυτή τη φορά θα αναφερθούμε σε μία συμμετοχή του Ισραήλ, που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις στο εσωτερικό, που λίγο έλειψε η ίδια η δημόσια τηλεόραση της χώρας να ζητήσει τον πρόωρο αποκλεισμό της.

Οι Ping Pong επιλέγονται να εκπροσωπήσουν το Ισραήλ στην Στοκχόλμη

13 Μαΐου 2000. Ο διαγωνισμός της Eurovision φιλοξενούνταν στη Στοκχόλμη και το ισραηλινό συγκρότημα “Ping Pong” ανέβηκε στη σκηνή ανεμίζοντας σημαίες του Ισραήλ και της Συρίας. Λίγες μέρες πριν, η ισραηλινή δημόσια ραδιοτηλεόραση είχε αποκηρύξει το τραγούδι και προειδοποιούσε τα μέλη της μπάντας να μην εμφανιστούν καθόλου τη βραδιά εκείνη. Οι “Ping Pong” αρνήθηκαν να υπακούσουν και αποφάσισαν να υποστούν τις συνέπειες.

Στις αρχές του 2000, η ραδιοτηλεοπτική αρχή του Ισραήλ κλήθηκε να επιλέξει το τραγούδι το οποίο θα εκπροσωπούσε τη χώρα στον διαγωνισμό της Eurovision. Ανάμεσα σε 83 κομμάτια που στάλθηκαν, η επιτροπή διάλεξε το “Sameach” – “Be Happy”. Το τραγούδι είχε γραφτεί από τον Γκάι Ασσίφ και τον Τσίκι Άραντ, δύο από τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος. Αργότερα, ο Άραντ αποκάλυψε ότι το θεωρούσε το χειρότερο τραγούδι του νέου τους δίσκου και αποφάσισαν να το στείλουν περισσότερο για πλάκα. Με τίποτα δεν περίμεναν ότι θα επιλέγονταν για να εκπροσωπήσουν το Ισραήλ στον μεγαλύτερο ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού. Άλλωστε, οι “Ping Pong” ήταν μέχρι τότε ένα άγνωστο συγκρότημα χωρίς εμπορικές επιτυχίες. Ωστόσο, δέχθηκαν κι έτσι οι προετοιμασίες ξεκίνησαν άμεσα.

Οι “Pong Pong” προκαλούν

Τα προβλήματα εμφανίστηκαν αμέσως. Μόλις κυκλοφόρησε το βιντεοκλίπ του “Be Happy”, τόσο τα μέσα όσο και η ισραηλινή δημόσια τηλεόραση το θεώρησαν προκλητικό. Οι δυο γυναίκες του συγκροτήματος κρατούσαν στα χέρια τους αγγούρια με τα οποία έκαναν κινήσεις που παρέπεμπαν σε σεξουαλικά υπονοούμενα. Από την άλλη, οι δύο άντρες, κατά τη διάρκεια του κλιπ αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν στο στόμα.  Σε συνέντευξη τύπου, ο Γκάι Ασσίφ, μέλος του γκρουπ και στιχουργός, χαρακτήρισε το κομμάτι ως “bisexual”.

Παρά τις αντιδράσεις και τη δυσαρέσκεια της ισραηλινής επιτροπής, όλοι έβαλαν νερό στο κρασί τους και λίγους μήνες αργότερα, οι “Ping Pong” επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο με προορισμό τη Στοκχόλμη. Όταν προσγειώθηκαν στην σουηδική πρωτεύουσα, ξεκίνησαν κατευθείαν οι πρόβες και οι δημόσιες εμφανίσεις για την προώθηση της συμμετοχής τους. Σε μία από τις εμφανίσεις αυτές, ανήμερα μάλιστα της επετείου της ισραηλινής ανεξαρτησίας, είχαν φέρει μαζί τους σημαίες του Ισραήλ και της Συρίας. Στο τελείωμα του τραγουδιού τις ύψωσαν κι άρχισαν να τις ανεμίζουν.

Η ενέργεια αυτή σχετιζόταν έμμεσα με έναν από τους στίχους του “Be Happy”, ο οποίος έκανε αναφορά στη συριακή πρωτεύουσα:

Έχω ένα νέο φίλο από τη Δαμασκό, όταν είμαι λυπημένη μου στέλνει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Θέλω να το κάνω μαζί του όλη μέρα.

Οι σχέσεις Ισραήλ-Συρίας ήταν ταραχώδεις από τα χρόνια της ίδρυσης του εβραϊκού κράτους. Οι δύο χώρες είχαν συγκρουστεί σε τρεις μεγάλους πολέμους. Ωστόσο, από τη δεκαετία του ’90, γίνονταν πλέον ενεργές προσπάθειες οι μεταξύ τους σχέσεις να αποκατασταθούν. Ίσως, για τον λόγο αυτό, ο στίχος, που δεν αποτελούσε νέα προσθήκη στο κομμάτι, δεν είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις εξαρχής. Ωστόσο, η κίνηση με τις σημαίες ήταν μία πρωτοβουλία που οι “Ping Pong” πήραν αυθαίρετα χωρίς προηγουμένως να ενημερώσουν την δημόσια τηλεόραση του Ισραήλ και χωρίς φυσικά να έχουν πάρει την έγκριση για αυτό.

Η ισραηλινή τηλεόραση αποκηρύσσει το Be Happy

Ο αρχηγός της ισραηλινής αποστολής, τους μετέφερε τη δυσαρέσκεια που είχε δημιουργηθεί πίσω στην πατρίδα τους. Τους ζήτησε να μην επαναλάβουν το σκηνικό με τις σημαίες ούτε στις ανεπίσημες εμφανίσεις, ούτε φυσικά στον μεγάλο τελικό. Οι τέσσερις ερμηνευτές, όμως, δεν είχαν πρόθεση να κάνουν πίσω. Υποστήριζαν ότι η κίνηση αυτή συμβόλιζε την ειρήνη με τον λαό της Συρίας και δεν αποτελούσε πολιτική προπαγάνδα, όπως τους κατηγορούσαν. Έτσι, όχι μόνο συνέχισαν να εμφανίζονται με τις σημαίες, άλλα ξεκίνησαν να δίνουν συνεντεύξεις τύπου, να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, ενώ επισκέφθηκαν ακόμη κι έναν Ασσυριακό κοινοτικό σύλλογο στη Στοκχόλμη.

Οι υπεύθυνοι από το Ισραήλ και τα ισραηλινά μέσα βρίσκονταν σε παροξυσμό. Λίγες μέρες πριν από τον μεγάλο τελικό της Eurovision, η ισραηλινή ραδιοτηλεοπτική αρχή αποκήρυξε το τραγούδι, λέγοντας ότι οι “Ping Pong” ντροπιάζουν την πατρίδα τους. Μάλιστα άσκησε πιέσεις στους σουηδούς διοργανωτές να μην αφήσουν το συγκρότημα να διαγωνιστεί εκπροσωπώντας το Ισραήλ. Οι διοργανωτές αποσυνέδεσαν τη συμμετοχή από το όνομα της ραδιοτηλεοπτικής αρχής, αλλά δεν μπορούσαν να απαγορεύσουν στην ισραηλινή αποστολή να πάρει μέρος.

Το ανέμισμα των ισραηλινών και συριακών σημαιών

Έτσι, στις 13 Μαΐου του 2000 οι “Ping Pong” ανέβηκαν στη σκηνή. Τραγούδησαν “Be Happy”, οι άντρες μεταξύ τους έδωσαν ένα σύντομο φιλί στο στόμα και έκλεισαν την εμφάνισή τους, ανεμίζοντας τις συριακές σημαίες μαζί με ισραηλινές και φωνάζοντας: PEACE! Το μόνο που έμενε ήταν να δουν αν το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν κατάφερε να κερδίσει τους ευρωπαίους τηλεθεατές, μιας και το 2000 τα αποτελέσματα του διαγωνισμού εξάγονταν αποκλειστικά και μόνο από την τηλεψηφοφορία του τηλεοπτικού κοινού, χωρίς να υπάρχει βαθμολογία κριτικών επιτροπών.

Στο τέλος της βραδιάς, το τραγούδι τους είχε συγκεντρώσει μόλις 7 βαθμούς, κατατάσσοντάς τους 22ους (από τους 24) στην τελική βαθμολογία. Στο Ισραήλ, τα δημοσιεύματα στον Τύπο, οι εκπομπές στην τηλεόραση και οι δηλώσεις των υπεύθυνων της επιτροπής, εξαπέλυαν πυρά εναντίον των “Ping Pong”. Χαρακτήριζαν την εμφάνισή τους ως εθνικό εξευτελισμό και έριχναν όλη την ευθύνη της αποτυχίας πάνω στους τέσσερις ερμηνευτές. Ακόμα και η δισκογραφική εταιρεία, μετά τον διαγωνισμό σταμάτησε την κυκλοφορία του δίσκου τους. Παρόλα αυτά, η μπάντα επέλεξε να παραμείνει πιστή στα πιστεύω της και να μην αλλάξει στάση.

Ο Τσίκι Άραντ ένας εκ των ερμηνευτών του Be Happy δήλωσε αρκετά χρόνια μετά την συμμετοχή τους στην Eurovision:

Οι σημαίες της Συρίας είναι το πιο περήφανο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.

πηγή: The Jerusalem Post, Wikipedia, Μηχανή του Χρόνου