Netflix Eurovision Movie: Είναι υπαρκτό το “μίσος” των Ισλανδών για τους Αμερικάνους που βλέπουμε στην ταινία;

Ένα από τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν αρκετά στην ταινία του Netflix για τον διαγωνισμό, Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga, είναι το μίσος των Ισλανδών για τους Αμερικάνους. Υπάρχει όμως πράγματι αυτό το μίσος και αν ναι που έχει την πηγή του ιστορικά;

Ακριβής ο αντιαμερικανισμός της ταινίας

Παρά πολλά άρθρα δημοσιεύθηκαν (βλέπε ενδεικτικά εδώ), μετά την κυκλοφορία της ταινίας, όπου ρωτούνται διάφοροι Ισλανδοί κατά πόσο κοντά στην ισλανδική πραγματικότητα, είναι όσα αποτυπώνονται στην ταινία. Παραδείγματός χάριν η ισλανδική προφορά του Will Ferrell, η αγάπη των Ισλανδών για την Eurovision, οι αντιδράσεις τους σε περίεργες καταστάσεις, αλλά και διάφορα άλλα ηθογραφικά στοιχεία που παρουσιάζονται στην ταινία και αφορούν τη ζωή των κατοίκων της πόλης του Χούσαβικ.

Οι απαντήσεις ποικίλουν και σε κάποια σημεία οι Ισλανδοί θεατές της ταινίας, αναφέρουν ότι όσα βλέπουμε στην ταινία είναι κοντά στην πραγματικότητα της χώρας τους, ενώ σε άλλα σημεία τονίζουν ότι ο Will Ferrell και η παρέα του, δεν αποτυπώνουν σωστά το ισλανδικό γίγνεσθαι.

Εκεί όμως που όλοι συμφωνούν ότι η ταινία μας μεταφέρει ακριβώς το συναίσθημα των Ισλανδών, είναι στην αντιπάθεια τους για τους Αμερικάνους. Από που όμως προέρχεται όλος αυτός ο αντιαμερικανισμός;

Ένα αεροδρόμιο η αιτία για το μίσος

Θα πρέπει να πάμε αρκετές δεκαετίες πίσω για να εντοπίσουμε την ρίζα του προβλήματος. Αν φυσικά μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται περί προβλήματος.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Βρετανοί και Αμερικάνοι κάνουν απόβαση στην ουδέτερη Ισλανδία, που λόγω απόστασης παρακολουθούσε εκ του ασφαλούς θα λέγαμε τα δρώμενα του πολέμου. Παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων, ο πρόεδρος της χώρας καλεί τους Ισλανδούς να αντιμετωπίσουν ειρηνικά τους “εισβολείς”, αποκαλώντας τους φίλους.

Οι Αμερικάνοι κατασκευάζουν μια ναυτική βάση και ένα αεροδρόμιο, κοντά στην πόλη του Κέφλαβικ. Το αεροδρόμιο αυτό, με δύο αεροδιαδρόμους, έμελλε να διαδραματήσει σημαντικό ρόλο στην συνέχεια του πολέμου, αφού χρησίμευε, ως σταθμός ανεφοδιασμού, μεταξύ των Αμερικανικών και Βρετανικών αεροπλάνων. Βλέπετε τότε ήταν αδύνατα τα υπερατλαντικά ταξίδια δίχως στάση.

Με το τέλος του πολέμου οι ΗΠΑ διατήρησαν μέσω μιας συμφωνίας που υπέγραψαν με την κυβέρνηση της Ισλανδίας, τόσο την ναυτική βάση, όσο και το αεροδρόμιο του Κέφλαβικ. Ουσιαστικά το αεροδρόμιο βρισκόταν μέσα σε μια στρατιωτική περιοχή.

Αυτό δημιουργούσε σημαντικά προβλήματα, ακόμη και πρακτικής φύσεως. Αμερικανοί στρατιώτες είχαν τη δικαιοδοσία, στο έδαφος της Ισλανδίας, να κάνουν έλεγχο σε ανθρώπους που είτε προσγειώνονταν, είτε απογειώνονταν από το εν λόγω αεροδρόμιο, που είναι μέχρι και σήμερα το μεγαλύτερο της χώρας.

Το πρόβλημα αυτό επιλύθηκε το 1987, όταν κατασκευάστηκε νέα πύλη αφίξεων και αναχωρήσεων, εκτός της στρατικοποιημένης περιοχής.

Τον Ιούνιο του 2006 οι ΗΠΑ απεχώρησαν από την ναυτική βάση του Κέφλαβικ και η έκταση του αεροδρομίου παραχωρήθηκε πλήρως στην Ισλανδία.

Οι διαδηλώσεις για την βάση του Κέφλαβικ

Κάθε χρόνο μεγάλες συγκεντρώσεις λάμβαναν χώρα στην πρωτεύουσα Ρέκιαβικ. Οι διαδηλωτές από το Ρέκιαβικ πραγματοποιούσαν πορεία προς το αεροδρόμιο του Κέφλαβικ, σχεδόν 50 χιλιομέτρων, φωνάζοντας:

“Ísland úr NATO og herinn burt! (Έξω το ΝΑΤΟ και ο στρατός από την Ισλανδία)

Το σύνθημα αυτό θα λέγαμε έγινε ένα από τα διασημότερα συνθήματα της χώρας, ενώ και η πολιτική σκηνή στην Ισλανδία, για δύο σχεδόν δεκαετίες μονοπωλήθηκε από την διαφωνία ως προς την ανάγκη ύπαρξης της αμερικανικής βάσης στο Κέφλαβικ. Βλέπετε μπορεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος να είχε τελειώσει, ο Ψυχρός όμως Πόλεμος μαίνονταν αμείωτος.

Το 2016 οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα ξαναχτίσουν την ναυτική βάση, αυτή την φορά όμως απόλυτα λειτουργική και σύγχρονη, κάτι που μέχρι στιγμής βρίσκει σύμφωνες σχεδόν όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, αφού θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο θα προστατευτούν από έναν εν δυνάμει μελλοντικό εχθρό, μιας και η Ισλανδία δεν έχει καθόλου στρατό, παρά μόνο ακτοφυλακή.

Η Eurovision γεφυρώνει τους πάντες…

Έτσι λοιπόν ο Will Ferrell πάτησε επάνω σε ένα υπαρκτό αντιαμερικανικό συναίσθημα των Ισλανδών και κατάφερε να το διακωμωδήσει και αυτό, με όμορφο όμως τρόπο, χωρίς να προσβάλλει καμία πλευρά. Στο τέλος μάλιστα τον βλέπουμε να συμφιλιώνεται με τους “άσπονδους εχθρούς του”.

Στέλνει ένα διττό μήνυμα η ταινία. Αφενός ότι η Eurovision είναι έτοιμη να κατακτήσει τις ΗΠΑ, αλλά και αφετέρου ότι ο διαγωνισμός αυτός καταφέρνει να φέρει κοντά ανθρώπους, που η ιστορία, οι συγκυρίες, τα γεγονότα, έχουν φέρει απέναντι. Ακριβώς όπως έγινε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ταινίας για τον Lars. Κάποιοι αμερικανοί τουρίστες τον έσωσαν, πηγαίνοντας τον την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή στο πλάι της αγαπημένης του Singrid, όταν όλα έδειχναν πως είχαν χαθεί. Κι ας ήταν Ισλανδός, κι ας μισούσε τους Αμερικάνους για όλα όσα αναφέραμε!

Παρακάτω δείτε Ισλανδούς και Αμερικανούς να τραγουδούν μαζί το JaJa Ding Dong, στο τέλος της ταινίας:

Απαγορεύεται η μερική ή πλήρης αντιγραφή του άρθρου, χωρίς την συναίνεση της ιστοσελίδας.