Πριν λίγο, η Μαρίνα Σάττι και η ελληνική αποστολή αναχώρησαν για το Μάλμε της Σουηδίας, όπου θα εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στον 68ο Διαγωνισμό της Eurovision. Συνεπώς, λίγες ώρες μέχρι την πρώτη πρόβα της Ελλάδας και την αποκάλυψη περισσότερων πληροφοριών σχετικά με τη σκηνική μας παρουσία. Στο μεταξύ, δημοσιεύθηκε στην “Καθημερινή” μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη της εκπροσώπου μας, όπου αναφέρεται τόσο στην μέχρι τώρα πορεία της στον διαγωνισμό όσο και σε λεπτομέρειες σχετικά με την εμφάνισή της.
Σε τι φάση βρισκόσουν όταν έγινε η πρόταση από την ΕΡΤ;
Είχα μπει στη φάση “θα πάρω φόρα”. Κάθε φορά που μου το πρότειναν, με έπιανε ένα άγχος. Τις προηγούμενες φορές ήμουν σε άλλη δημιουργική φάση. Φέτος ένιωθα έτοιμη, απλώς δεν υπήρχε το κομμάτι και έλεγα “τώρα τι κάνω; που μπλέκω;”
Γιατί το θεώρησες μπλέξιμο;
Επειδή δεν το είχα ξανακάνει αυτό, δηλαδή το να μου έρχεται έμπνευση κατά παραγγελία. Συνήθως, όταν μου αρέσει κάτι στα τραγούδια που γράφω -στη μουσική, γιατί στίχους δεν γράφω-, το επικοινωνώ. Όχι το ανάποδο. Ειδικά όταν υπάρχει deadline.
Ήταν αυστηρό;
Σκέψου ότι στην ΕΡΤ δεχόμασταν τραγούδια μέχρι τον Δεκέμβριο. Στο μεταξύ, τα ακούγαμε και είχαμε δημιουργήσει έναν φάκελο στον οποίο ρίχναμε όλα όσα μας άρεσαν. Αν υπήρχε κάποιο στοιχείο σε τραγούδι που μου έκανε κλικ, έπαιρνα τηλέφωνο τον δημιουργό του.
Από τα τραγούδια που είχατε λάβει, σε ποια είχατε καταλήξει;
Είχαμε κατάληξε σε δέκα ιδέες. Κάποια ήταν χορευτικά, στο στιλ του Ζαριού. Υπήρχε μία απαλή μπαλάντα σαν το Pali, ενώ είχαμε λάβει και πιο σκληρούς ήχους, αλλά και folk και urban στοιχεία. Όσοι είχαν ακούσει τη μπαλάντα είπαν “εδώ είμαστε”.
Δηλαδή παραλίγο να πάμε στη Eurovision με μπαλάντα;
Προβληματιζόμουν και αναρωτιόμουν: “Θα πάμε σε μία βραδιά που θα έχει τόσα ρυθμικά κομμάτια, θα υπάρχει φασαρία. Μήπως τελικά να εμφανιστώ με κάτι “μαλακό”;”. Και μετά σκέφτηκα: “Θα έχεις μόνο τρία λεπτά. Τι αποτύπωμα θες να αφήσεις;”. Δεν είναι όπως στη συναυλία που προλαβαίνεις να ξεδιπλώσεις την ιστορία σου.
Και πως καταλήξατε στο Ζάρι;
Ο μουσικός παραγωγός OGE μου είχε στείλει το demo του Ζαριού, γραμμένο στα αγγλικά και με δύο “R”. Ήταν η μελωδία και από πάνω έλεγα ό,τι να ‘ναι.
Και πως του ήρθε ο τίτλος;
Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να σώσει το αρχείο και, επειδή δεν ήταν σίγουρος για το αν θα ήταν η μελωδία για τη Eurovision, το σκέφτηκε σαν να ήταν ζάρι, του τύπου “θα κάτσει, δεν θα κάτσει” μου είπε ο OGE. Ταυτόχρονα, η Κική Τσόλκα παρατηρούσε πωε κάθε φορά που μπαίνει αυτό το κομμάτι, κάτι συμβαίνει με το σώμα μου. Και τότε είπα “παιδιά, να κάνουμε κάτι σαν το demo, αλλά να έχει μέσα ζουρνά”. Ρίχναμε ιδέες από δω και από κει, και κάποιος ψύχραιμος πέταξε το εξής: “Και γιατί να μην είναι η μελωδία του ντέμο, αλλά με ζουρνά;”. Και αυτό ήταν.
Όταν κυκλοφόρησε το Ζάρι, οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα: α) εκείνοι που ξετρελάθηκαν, β) εκείνοι που στο πρώτο άκουσμα ξένισαν, αλλά στα επόμενα το “τα τα τα” είχε κολλήσει στο μυαλό τους και γ) εκείνοι που δεν τους άρεσε καθόλου.
Λίγο μετά την κυκλοφορία, μπαίνω σε ένα ταξί και το ραδιόφωνο παίζει το Ζάρι. Ρωτάω τον οδηγό αν του αρέσει το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. “Καθόλου”, απαντά. Να σου πω κάτι; Είναι ωραίο που αρέσει αλλά και δεν αρέσει. Δεν θα προτιμούσα να μην τους έχει κάνει τίποτα. Επομένως, χαίρομαι που το κομμάτι έχει επικοινωνηθεί. Πιο πολύ όμως, μου αρέσει που βγαίνουν συνομήλικοί μου και λένε πως είναι κάτι που τους εκφράζει.
Το Ζάρι ως συνολικό πρότζεκτ είναι μία καλλιτεχνική κατασκευή που αντιπροσωπεύει το γούστο και τις αναφορές σου ή αποτελεί ένα βαθύτερο σχόλιο για την Ελλάδα, όπως λένε κάποιοι; Αν όντως είναι και σχόλιο, είναι χιουμοριστικό ή κυριολεκτικό;
Αν δεν προοριζόταν για τη Eurovision, δεν ξέρω αν θα γυριζόταν έτσι το βιντεοκλίπ. Είναι όμως φτιαγμένο στο assignment που μου έδωσαν, έτσι όπως το κατάλαβα εγώ. Ό,τι κάνουμε είναι αποτέλεσμα αυτού που είμαστε. Ό,τι κάνει ο καθένας είναι ένα statement, μία δήλωση. Από το 2018 που συμμετέχω σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, έχω δει τι αρέσει και τι λειτουργεί και έχω παρατηρήσει πως οι ξένοι έχουν μία πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι είναι η Ελλάδα. Ήξερα πώς να πατήσω σε αυτή την αντίθεση και στα στερεότυπα με χιούμορ. Επίσης, στην αρχή, όταν ανακοινώθηκε το όνομά μου, άκουγα “η εκπρόσωπος της Ελλάδας στο εξωτερικό”, Αντέδρασα χιουμοριστικά και είπα μέσα μου: “Ωραία, είμαι η εκπρόσωπος της Ελλάδας στο εξωτερικό; Τότε, θα τους δείξω την Ελλάδα”. Και έτσι ήρθε η ιδέα του ξεναγού, όπου δεν λέω τι είναι Ελλάδα. Θέλω απλώς να πω το τι βλέπω στην Ελλάδα.
Ειδικά μετά τη διασκευή του Ζαριού που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πολλοί στηλιτεύσαν πως αυτό δεν είναι Ελλάδα. Εσύ είχες δηλώσει πως “στόχος είναι να πάμε όπως είμαστε”. Έτσι πιστεύεις ότι είμαστε;
Μα δεν αλλοιώσαμε κάτι, ούτε στο unplugged, σε εκείνη την αυλή των Θηβών. Τι ακριβώς δεν είναι ελληνικό; Δεν είναι μία τυπική αυλή; Φώναξα τους αγαπημένους μου φίλους και μουσικούς και παίξαμε. Τι, επειδή ήταν πρωί και έπιναν τον καφέ τους ή έτρωγαν την τυρόπιτά τους; Η κινηματογράφηση, η μουσική, η χορογραφία, η πόλη μας δείχνουν το σήμερα. Αυτό είναι η Αθήνα. Είμαστε σε άλλη πόλη και δεν το ξέρω;
Τελικά όμως, τι βλέπεις εσύ στην Ελλάδα σήμερα;
Είναι η ανατολή και η δύση. Είναι το χθες και το σήμερα. Αποτελείται από κάθε λογής ανθρώπους. Είναι όλα αυτά και είμαστε κομμάτι της. Στόχος μου είναι να δείξω ότι είμαστε relevant, σχετικοί με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, ότι δεν είμαστε μία χώρα που είναι έξω από το “παιχνίδι”. Δεν μου αρέσει αυτό. Θέλω να μπορούμε να προτείνουμε πράγματα και να λένε οι ξένοι “Ουάου, αυτό ήρθε από την Ελλάδα”.
Σε ποιες γλώσσες ακριβώς πατάει το μουσικό λεξιλόγιο του Ζαριού;
Υπάρχουν ρυθμοί και grooves που μπορείς να τους βρεις σε όλο τον κόσμο και είναι ίδιοι. Πατάω σε έναν ρυθμό που είναι γνώριμος στην Ελλάδα, όπως η συρτορούμπα που είναι σαν μπάλος , και που ξέρω ότι τον αναγνωρίζουν και τον χορεύουν στο εξωτερικό, άσχετα με το πώς τον βαφτίζουν. Ταυτόχρονα, βάζω και έναν urban ήχο που παραπέμπει σε ρεγκετόν, γιατί αυτό κυριαρχεί στον πλανήτη.
Αυτό ήταν το πλαίσιο της αποστολής που σου ζητήθηκε να εκτελέσεις από την ΕΡΤ;
Αυτό που μου ζητήθηκε ήταν το να πάω σε ένα οπτικοακουστικό σόου, το οποίο θα δει ο κόσμος από την τηλεόραση και όχι με γυμνό μάτι. -γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε το μονοπλάνο, γι’ αυτό το act μας είναι βασισμένο στην κάμερα. Έχουμε τρία λεπτά να χτίσουμε κόσμους. Έχουμε χιούμορ, θηλυκότητα, κουβαλάμε μπόλικο θράσος και τσαμπουκά. Είμαστε ήδη συντονισμένοι σε αυτό το attitude.
Δεν ξέρω αν το παρατήρησες, αλλά φέτος πολλές χώρες ακολουθούν την περσινή συνταγή της Φινλανδίας με το Cha Cha Cha. Δηλαδή κομμάτια με στοιχεία μιμιδίων, μουσική που ξεσηκώνει το κοινό της αρένας και χορογραφίες που γίνονται viral στο TikTok. Αισθάνομαι ότι πιο κοντά στο πνεύμα της δικής μας συμμετοχής είναι αυτή της Αρμενίας, με τους Ladaniva και το Jako.
Εντάξει, η Αρμενία κουβαλάει πιο φολκ στοιχεία από εμάς. Θα ήθελα να ήταν πιο μοντέρνο. Άλλωστε εμείς δεν κάναμε μία πίστη αναπαραγωγή της παραδοσιακής μουσικής. Αλλά μου αρέσει πολύ. Είναι χαριτωμένο, διασκεδαστικό και κουβαλάει μπόλικη θετική ενέργεια.
Υπάρχουν άλλες συμμετοχές που ξεχωρίζεις;
Θα ήθελα πολύ να ήταν δικό μου το ρεφρέν της Ουκρανίας. Επίσης μου αρέσουν η Ελβετία και η Ισπανία. Η δεύτερη μου βγάζει κάτι μελαγχολικό, μία νοσταλγία των 80s που ανακατεύεται με new disco vibes της Dua Lipa και του The Weeknd. Και φυσικά, η Κύπρος με τη Silia Kapsis. Είναι μόλις 17 ετών και τραγουδάει και χορεύει απίστευτα. Δεν ξέρω πότε κατάφερε να κατακτήσει αυτά τα δύο στοιχεία σε τόσο μικρή ηλικία.
Η ΖΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΛΜΕ
Για να αισθάνεται πως κάνει πρόβα στην σταυροειδή σκηνή του Μάλμε, στην οποία κάθε άξονας έχει μήκος δεκαοκτώ μετρα, η Μαρίνα και η ομάδα που θα την πλαισιώνει στη σκηνή κάνει εξαντλητικές πρόβες σε έναν τεράστιο χώρο στην Πειραιώς. Απολαμβάνει κάθε κομμάτι του της ταξιδιού.“Μου αρέσει πολύ. Ξέρω ότι θα τελειώσει σύντομα αλλά όχι, δεν θα το άλλαζα με τίποτα”, λέει με μια μικρή χαρμολύπη στα λόγια της. Θεωρεί πως έχει βρει την καλύτερη ομάδα που θα μπορούσε να είχε βρει για το ταξίδι της στην Σουηδία. Επισημαίνει το στοιχείο της ελληνικής ρίζας, καθώς τρεις από τους συντελεστές είναι έλληνες μουσουλμάνοι από τη Θράκη. “Αν τουμπάρεις τη λέξη “ζάρι” προκύπτει λέξη “ρίζα”, είχε επισημάνει ο πρόεδρος της ΕΡΤ Κωνσταντίνος Ζούλας. Να που τελικά το Κάρμα βγήκε αληθινό”.Όσο για τις κακόβουλες γλώσσες, αυτές δεν την απασχολούν. “Κάποια στιγμή είχα κλείσει τις κεραίες μου αλλά από τότε που είδα τις θετικές αντιδράσεις και το πώς μας βλέπουν οι ξένοι, μπήκα σε μια φάση όπου βλέπω ότι όλοι με στηρίζουν. Έχω αυτοπεποίθηση”, λέει.
Παράλληλα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου είναι σα να βρίσκεσαι σε φάση “the show must go on”.
Αυτό ακριβώς είναι. Σ’ αυτή τη φάση δεν είναι δικό μου αυτό που κάνω, είμαι απλώς μπροστά. Υπάρχουν τόσα άτομα που έχουν δουλέψει από πίσω, υπάρχει ο κόσμος που περιμένει και ανυπομονεί γι’ αυτό.
Επειδή εμεις οι έλληνες eurofans κάπως φαντασιωνόμαστε αυτό το “Athens 2025”, ή μία θέση στην πεντάδα, άραγε, όταν είσαι μόνη σου, υπάρχουν φορές που αφήνεται το μυαλό σου και χτίζει σαν όνειρο την στιγμή μίας νίκης ή ενός καλού πλασαρίσματος; Αντίστοιχα, σε τρομάζει μια κακή πορεία;
Δεν ξέρω τι θα συμβεί. Αλήθεια. Προφανώς και δεν θέλω να τελειώσει άσχημα. Θέλω να τα πάμε καλά, βλέποντας ειδικά πόση χαρά θα θα δώσει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν εκφραστεί θετικά και το τραγούδι. Θα προσπαθήσω να δώσω ό,τι μπορώ. Το αποτέλεσμα δε νομίζω ότι περνάει από το χέρι μου, αλλά αυτό που μπορώ να ελέγξω είναι το ότι θα ανεβούμε πάνω στη σκηνή, θα “τα σπάσουμε” κι αυτό που θα δείτε θα είναι “τοπ”.
Ας κλείσουμε με ένα δίλημμα: Τι από τα δύο προτιμάς: Πλασάρισμα στην πεντάδα ή να σιγοτραγουδούν το Ζάρι για άλλα 20 χρόνια;
Και γιατί η το ένα ή το άλλο; Τι με πέρασες; Νομίζεις ότι είμαι ολιγαρκής;
Πηγή: Η Καθημερινή
Μείνετε συντονισμένοι στο Eurovisionfun για όλες τις εξελίξεις σχετικά με την Eurovision 2024!
Ακολουθήστε μας σε όλα τα social media, για να μην χάνετε στιγμή από όσα συμβαίνουν γύρω από διαγωνισμό της Eurovision:
Για περισσότερες συζητήσεις για τον αγαπημένο μας διαγωνισμό, δεν έχετε παρά να κάνετε join στο group υποστήριξης της ελληνικής συμμετοχής στο facebook!
